Argumenty za wzrastającym rozwojem zrównoważonym w przypadku nylonowych dywanów

Presja społeczna w Ameryce Północnej, krajowym rynku DuPont de Nemours, skoncentrowana jest w dwóch obszarach: po pierwsze, presja napierająca na zmniejszenie ilości MSW (odpadów komunalnych stałych), które w Ameryce Północnej trafiają głównie na wysypiska. Po drugie, presja nalegająca na poparcie „postkonsumenckiej zawartości recyklingowej” w produktach, co stworzyłoby większe rynki dla materiałów uzyskanych z odpadów przez wysypiska lub regeneracji energii.

DuPont de Nemours jest głównym producentem surowych materiałów poliamidowych, polimeru, włókien i żywic inżynierskich, ale również spółką chemiczną poświęcającą się/ oddaną innowacją w granicach ekonomicznej wykonalności. Według Paul Tebo, wiceprzewodniczącego firmy DuPont do spraw bezpieczeństwa, zdrowia i środowiska, wspólne badanie z U.S. EPA w 1993 roku wykazało, że najlepsze rozwiązania środowiskowe powstają, gdy rząd wyznacza priorytety i realistyczne cele oraz gdy przemysł przyjmuje odpowiedzialność za ich realizację w najbardziej korzystny sposób. Ogólne wnioski płynące z tego badania głoszą, iż oceny minimalizacji odpadów muszą często wykraczać ponad ich oryginalny zasięg. W wielu przypadkach, jedynie dogłębna analiza całkowitego procesu może prowadzić do efektywnego działania.

Poliamid jest w Ameryce Pólnocnej głównym materiałem używanym w produkcji dywanów ( w tym wykładzin dywanowych w budynkach przemysłowych, handlowych i mieszkalnych). Staje się jasne, że duża ilość używanych dywanów jest gotowym celem do odzyskania i głównym źródłem postkonsumenckiego poliamidu. Z 1.5 miliona ton używanych dywanów, które wyrzucane są co roku na wysypiska, około 1,2 miliony ton mają w składzie włókna nylonowe, włókna z poliamidu 66 i z poliamidu 6. Jako że włókna nylonowe stanowią zaledwie połowę wagi dywanu, stwarza to rocznie potencjał 600 000 ton włókien poliamidowych do odzyskania. Pozostałością „nylonowego dywanu” jest 120 000 ton podklejki, głównie polipropylenowej, 420 000 ton kleju lateksowego, 30 000 ton barwnika, pigmentu, antystatyku i wykończeń. I co najważniejsze, znaczną, aczkolwiek zmienną ilość brudu.

„The Partnership for Carpet Reclamation” (spółka rekultywacji dywanów) to nazwa projektu firmy DuPont, zakładającego odzyskiwanie z tej góry brudnych używanych dywanów monomerów nylonowych o wysokiej klarowności . Strategia ta oparta jest na rozszerzonej odpowiedzialności producenta za produkcję i zwracanie/ odzyskiwanie materiału; co więcej, przyjmuje ona dobrowolną, częściową odpowiedzialność „from cradle back to cradle” (od kolebki z powrotem do kolebki”) za produkt konsumencki, jako że połowa odzyskanego materiału może pochodzić z innych źródeł ( klej lateksowy, podklejka, brud) i może nie nadawać się, z punktu ekonomicznego, do ponownego użycia.

Podczas fazy wstępnej tego projektu we wczesnych latach dziewięćdziesiątych, DuPont analizowało techniczno- ekonomiczną wykonalność różnych opcji regeneracji nylonowych dywanów: mechaniczny recykling, depolimeryzację i chemiczny recykling. Te trzy podstawowe opcję wiążą się z różnymi kosztami (obróbka, logistyka i uniknięcie kosztów pozbycia się odpadów) i różną wartością uzyskaną z ponownej sprzedaży materiału wynikowego, co mocno wpłynie na przyszły rozwój regeneracji nylonowych dywanów.

2. Cele i priorytety w kierunku osiągnięcia rozwoju zrównoważonego.

Zrównoważona ekonomia skupia się na optymalizacji eksploatacji ( lub funkcjonowania) dóbr i usług, zatem na zarządzaniu istniejącymi zasobami ( dobrami, wiedzą, bogactwami naturalnymi). Gospodarczym celem takiej zrównoważonej ekonomii jest „stworzenie najwyższej możliwej wartości eksploatacji na jak najdłuższy okres czasu, wykorzystując jednocześnie jak najmniej surowców materialnych i energii”.

Z jednej strony, zrównoważone społeczeństwo, którego integralną częścią jest gospodarka zrównoważona, oparte jest na kilku filarach, które zostały tutaj podsumowane:

1. System wspierający ekonomię lub ochrona przyrody
2. Toksykologia ( jakościowa)
3. Wydajność zasobów ( przepływ materii, ilościowa)
4. Ekologia społeczna i kulturalna

Z drugiej strony, zrównoważone społeczeństwo oparte jest na pojęciu zamkniętych pętli

1. Zamkniętych pętli materiałowych ( recykling) i
2. Zamkniętych pętli odpowiedzialności (optymalizacja produktu cradle-to-cradle, rozszerzona odpowiedzialność producenta, odzysk produktu)

Pierwsza (A) jest strategią, która pozostawia techniczne i organizacyjne problemy wolnemu rynkowi, co może działać w przypadkach, kiedy pieniądze można zarobić na recyklingu. Druga (B) jest strategią „interioryzacji” w rękach producenta wszystkich kosztów zewnętrznych związanych z produkcją i likwidacją materiału lub produktu, w tym kosztów dystrybucji i retro-dystrybucji ( odzysku). Odpowiedzialność cradle-to-cradle za produkt nieuchronnie zakwestionuje wykonalność produkcji i sprzedaży dóbr krótkotrwałych. Alternatywy takie jak produkcja i sprzedaż eksploatacji dóbr długotrwałych lub sprzedaż rezultatów eksploatacji dóbr zamiast samych dóbr, mogą dać strategiczną przewagę producentowi i gospodarczy bodziec tym ekonomicznym aktorom, którzy osiągnęli talent jako pierwsi– bezpośrednio z tej strategii wyniknie zwiększona trwałość i konkurencyjność.

3. Rozwój zrównoważony, przemysł petrochemiczny i dywany

Jeśli chodzi o pierwszy filar rozwoju zrównoważonego, zagadnienie oleju jako zasobu nieodnawialnego jest przykładem tego jak wartości kulturalne wpływają na naukę– sprawa ta mocno omawiana jest w krajach takich jak Indie, z kolei nie akceptowana jest jeszcze na zachodzie. Różnice kulturowe pomiędzy USA a Europą w kwestii definiowania rozwoju zrównoważonego w przypadku zasobów nieodnawialnych warte byłyby głębszej dyskusji (tj. sprawa zrównoważonych zasobów ujęta w definitywnych określeniach kontra sprawa zrównoważonych zasobów zdefiniowana jako brak spadku w znanych rezerwach).

Przemysł petrochemiczny jest w pełni świadomy spraw toksykologicznych, tj. drugiego filara zrównoważonego rozwoju ,w procesie produkcji. Pojęcie czystszej produkcji mogło równie dobrze być rozwinięte w przemyśle chemicznym, zanim stało się jednym z pierwszych pojęć ekologii przemysłowej badanym w przemyśle traktowanym całościowo.

Sprawa wydajności zasobów, trzeci filar rozwoju zrównoważonego, ma swoje ściśle połączone z systemem ograniczenia w przypadku przemysłu dywanowego. Najbardziej wydajne rozwiązanie, opcja zero ( nie mieć dywanów) jest w nowoczesnym budownictwie rozwiązaniem sztucznym – w przeciwieństwie do starych budynków z ich drewnianymi płytami podłogowymi. Strategie dłuższej eksploatacji mogą być głównie zastosowane poprzez położenie dywanów wysokiej jakości, które łatwo się czyści, a w niektórych przypadkach poprzez użycie kwadratów dywanowych, które można łatwo wymienić w przypadku miejscowego uszkodzenia ( zużycie, podarcie lub inne przyczyny). Ponowne użycie dywanów ogranicza się głównie do kwadratów dywanowych używanych np. w salach wystawowych. Ponowne użycie materiału z nylonowych dywanów do innych celów, co ma sens w przypadku naturalnych materiałów, jak ponowne użycie wełny w rolnictwie ( zamykające naturalną pętlę)jest mniejszą opcją. Z kolei strategie bardziej intensywnej eksploatacji są z reguły niewykonalne w przypadku dywanów.

4. Zamykanie pętli

Strategia zamykania obu pętli poprzez odzyskiwanie i recykling produktu jest w związku z tym prawdopodobnie najlepszą dostępną, przyjazną środowisku strategią dla dywanów nylonowych, tj. ograniczającą szkody w środowisku. Jeżeli uzna się olej za surowiec nieodnawialny, ma to również korzystny wpływ na pierwszy filar zrównoważonego rozwoju. Strategia „odzyskiwania i recyklingu” zamienia zatem sposób myślenia w zakresie gospodarki linearnej , gdzie materiały jak i odpowiedzialność za produkt przechodzi z producenta na konsumenta w punkcie sprzedaży, na bardziej zrównoważony sposób myślenia w kategoriach pętli ekonomicznych.

RE-CYKLING oznacza zamykanie pętli materiałowych w celu zmniejszenia szkód w środowisku po obu skrajnościach gospodarki linearnej , tj. by zredukować uszczuplenie zasobów i objętość odpadów. Jednakże w wielu przypadkach recykling nie będzie ekonomicznie realny i będzie musiał współwystępować z procesem odzyskiwania.

ODZYSKIWANIE oznacza zamykanie pętli odpowiedzialności za produkt poprzez ponowne użycie odpadów w ich najwyższej ekonomicznej wartości. Odzyskiwanie narzuca odpowiedzialność za produkt na wytwórców, importerów, sprzedających i użytkowników strategii „ from cradle back to cradle”, poprzez co wiąże się z internalizacją procesów ponownego użycia i recyklingu a także kosztów wywozu. Aby zapewnić owo ponowne użycie, powtórnej sprzedaży musi towarzyszyć obowiązek powtórnego użycia/ recyklingu.

RE-USE (powtórne użycie) oznacza poszukiwanie najwyższej możliwej ekonomicznej wartości w powtórnie używanych dobrach, komponentach i materiałach – trwałość jest rezultatem umiejętności powtórnego użycia dóbr i komponentów. Wymagania związane z powtórnym użyciem powinny być wzięte pod uwagę podczas projektowania produktu ( projekt układu modularnego, zasada wspólności) ; zachętą ( dobrowolną lub obowiązkową) do tego jest odzyskiwanie.

Aby efektownie wdrożyć strategie powtórnej sprzedaży i recyklingu dla materiału, spółka musi zmierzyć się ze znaczną liczbą problemów. Do technicznych problemów należą zagospodarowanie surowych materiałów o wystarczająco wysokiej jakości ( nylon jako „inżynierski plastik” spełnia to wymaganie) umożliwiające recykling, a ponadto rozwój odpowiednich procesów recyklingu. Wśród problemów komercyjnych pojawia się ustanowienie systemu retro- dystrybucji, który to nie może by taki sam jak proces dystrybucji, a także strategii ponownego marketingu dla materiałów zutylizowanych.

Z techniczno- ekonomicznego punktu widzenia, należy wybrać pomiędzy techniczną wykonalnością różnych opcji recyklingu ( mechaniczny recykling, depolimeryzacja, chemiczny recykling) a trendami w przyszłych kosztach logistycznych i przyszłej wartości w wtórnego marketingu ponownie użytych materiałów uzyskanych z tych różnych opcji technicznych.

5. Ekonomia powtórnej sprzedaży i recyklingu – polisy materiałowe są polisami przemysłowymi

Na pierwszy rzut oka zamknięte pętle odpowiedzialności wydają się naruszać tradycyjną „definicję zadania” w ekonomii: przemysł produkuje efektywnie, konsumenci używają szybko, państwo pozbywa się efektownie. Strategie mające na celu zamknięcie pętle odpowiedzialności za produkt, takie jak dobrowolne czy obowiązkowe odzyskiwanie dóbr konsumenckich lub surowych materiałów przez producentów narzucają zmiany strukturalne i są przez to trudniejsze do wdrożenia niż „zlecany” recykling materiałów ( np. Duales System Deutschland). Mimo to, jako że strategie te oparte są na innowacyjnych zbiorowych podejściach, są one bardzo konkurencyjne jak również zrównoważone i staną się nawet bardziej konkurencyjne w miarę rozwoju ekonomii. Co więcej, można spodziewać się w tej dziedzinie przyszłych innowacji technicznych w kierunku technologii poprawiających użycie powtórnie przetwarzanych materiałów, komponentów i dóbr, jak również innowacji komercyjnych, mających utrzymać niskie koszty odzysku. [ Interface Corp., główny przetwórca dywanów mający swą siedzibę w Atlancie, GA, stworzył swą własną strategię, w której odzyskuje dywany i a następnie odzyskuje z niech nylon poprzez proces mechanicznego recyklingu).

Wspomniana wcześniej optymalizacja techniczno-ekonomiczna prowadzi do odpowiedzialności producenta „cradle and return to cradle” za materiał i stopniowej adaptacji systemów produkcji i dystrybucji; w przyszłości może to również prowadzić do strategii leasingu materiału ( rent-a-molecule – wynajmowanie molekuły). Filozofia ta wyrażona jest również w nazwie nowej gry „Partnership for Carpet Reclamation” (spółka rekultywacji dywanów). Została ona stworzona w kilku fazach, począwszy od kolekcjonowania po mechaniczny recykling, depolimeryzację i chemiczny recykling, z próbami zapoczątkowanymi w 1991 roku i działalnością na pełną skalę w 1995.

W krajach uprzemysłowionych, odzyskiwanie i recykling mogą stworzyć problem nadmiernej podaży w przypadku gdyby całkowita wielkość rynkowa nie rosła proporcjonalnie do możliwości recyklingu. Fabryki produkcyjne musiałyby być wtedy zastąpione przez fabryki recyklingu- niezwykły pogląd dla jakiegokolwiek managera inwestycyjnego. Jednakże taka sytuacja umożliwiłaby również DuPont zmniejszenie jej zależność od dostawców materiałów surowych ( spółek olejowych) jak również jej zależności od ceny ropy naftowej i jakichkolwiek przyszłych eko-podatków ( podatków od CO2, podatków węglowych) ( DuPont sprzedało już swą własną spółkę olejową CONOCO).

Sytuacja w wielu krajach trzeciego świata jest radykalnie inna. Będą one nadal doświadczały silnego popytu na podstawowe materiały do rozbudowy swej infrastruktury i będą nieustannie cierpieć z powodu braku niedrogich surowców i dóbr, takich jak jedzenie, schronienie jak i infrastruktura i usługi związane z edukacją i zdrowiem. Przeniesienie nadwyżki dobrej jakości fabryk produkcyjnych z krajów uprzemysłowionych do krajów trzeciego świata mogłoby być rozwiązaniem obu problemów.

Co więcej, może zaistnieć potrzeba połączenia i rejonizacji struktury przemysłowej dla działalności przetwórczej i powtórnego przetwarzania w celu zbliżenia się do nowych rynków surowych materiałów, tj. zainstalowana baza. Mogłoby to oznaczać mniejsze wielkości przetwarzania/ recyklingu i odpowiednich technologii. Jest wykonalne również by mógł powstać bodziec do użycia standaryzowanych materiałów , łatwiejszych do recyklingu ( wybór włókien i kolorów).

Jakkolwiek, wszystkie te zagadnienia są zgodne z podstawową korporacyjną filozofią firmy DuPont, zakładającą opanowanie technologii od ropy naftowej do błonnika i bycie dobrze prosperującą stroną w gospodarce wolnorynkowej, niezależną od żadnych krajowych dotacji.

Recykling jest niezbędny do zmniejszenia zasobów i objętości postkonsumenckich odpadów , które dotykają naturalny ekosystem i toksykologiczny filar rozwoju zrównoważonego. Recykling nie ma jednak wpływu na przepływ zasobów przez punkt sprzedaży w ekonomii. Wkrótce produkty będą produkowane ze zutylizowanych materiałów,takich jak nylon, które ponownie będą mogły być poddane recyclingowi .

Mimo iż trend w ekonomii w kierunku bardziej zrównoważonego społeczeństwa i funkcjonalnej ekonomii zaczął się jakiś czas temu, wciąż większość ekspertów nie jest świadoma potencjalnie fundamentalnej zmiany, na którą wskazuje wiele nadciągających znaków. Polityka pro aktywna, taka jak ta prowadzona przez Du Pont w ich strategii „ Partnership for Carper Reclamation” uwalnia spółkę od nerwowego obserwowania generalnego rozwoju i daje szansę na zabezpieczenie czołowej roli w przechodzeniu w kierunku bardziej zrównoważonej ekonomii.